Ինքնագնահատականը անմիջական կապ ունի մեր  կյանքի, առողջության, հասարակության մեջ մեր ունեցած դիրքի հետ,ընդ որում, խոսքը ոչ թե տխրահռչակ ինքնասիրահարվածության մասին է, այլ ինքն իր հանդեպ ունեցած հարգանքի։ Հենց ինքնահարգանքով է վճարվում թուլության համար՝  սպառելով մեր ոսկու պաշարները:

Մի կտոր տորթ կերանք և ինքներս մեզ հաճույք պատճառեցինք, չնայած որոշել էինք ծոմ կամ դիետա պահել. բերանում՝ քաղցր, հոգում՝  դառը: Փաստորեն, մենք ինքնահարգանքը վճարեցինք մի պտղունց շաքարավազի, ալյուրի և մեկ գդալ կարագի դիմաց:

Մի բաժակ բան խմեցինք: Երբեմն կարելի է և հանգստանալ: Փաստորեն, ժամանակավոր ջերմության և կեղծ հաճույքի համար վճարեցինք ինքնահարգանքով։

Ժպտացինք տհաճ մեկին, հաճոյացանք նրան, շահից կամ վախից դրդված իբր լավ հարաբերություններ պահպանեցինք՝  կեղծավորություն անելով: Փաստորեն, վճարեցինք ինքնահարգանքով։

Թուլությունների համար թանկ են վճարում, չափազանց թանկ: Դու ինչքան ուզում ես, կարող ես արդարացնել քեզ,  գտնել պատճառներ ու հիմնավորումներ, միևնույն է, թուլության դիմաց վճարել ես կյանքի էներգիայի ոսկով։

Այստեղից էլ գալիս է մեղքի ու ամոթի գարշելի զգացումը. կարծես մեզ խաբել են՝ ասես հիմարի պես խաղացինք ու թույլ տվեցինք, որ մեզ խաբեն։

Հարկավոր է պահպանել ինքնահարգանքը և միշտ հիշել՝  այն հաճույքից շատ ավելի թանկ է:

Ինքնահարգանքը կարելի է վերադարձնել կատարած լավ արարքներով և ձեռքբերումներով, բարի գործերով ու իրագործելի զոհողություններով։

Տիեզերքը մեզ ուզում է տեսնել ուժեղ և արժանապատիվ: Թուլությունները ներելի են, բայց վերջնարդյունքում դրանք չափազանց թանկ արժեն։ Մենք պետք է միշտ մտածենք, թե ինչ ենք վճարում թուլության պահի համար, և հետո որքան ջանք պետք է գործադրենք այդ պահի կորցրած ուժը՝ կյանքի ուժն ու առողջությունը վերականգնելու համար:

Աղբյուր՝  Анна Кирьянова

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Նունե Մովսիսյանի

Նկարի հեղինակ՝  Ջոան Բրուֆալ