Մինչ իմաստուն ու կարեկցող դառնալը՝ ուսուցիչը ստիպված էր սխալների և թյուրըմբռնումների փշոտ ճանապարհով անցնել: Ահա այդպիսի մի օրինակ:

Երբ նա դպրոցի տնօրեն էր, մի անգամ աշակերտներից մեկն եկավ  ու ասաց, որ ուզում է տեղափոխվել ուրիշ դպրոց:

-Ինչո ՞ւ, տղա ՛ս: Ի ՞նչ է պատահել: Ի ՞նչը քեզ դուր չի գալիս: Չէ՞ որ դու գերազանց  գնահատականներ ունես:

-Ոչինչ էլ չի պատահել, պարո ՛ն: Ուղղակի ես ուզում եմ տեղափոխվել այլ դպրոց, ու վերջ:

-Գուցե խնդիրն ուսուցիչնե ՞րն են: Գուցե դու ինչ-որ մեկին սիրահարվե ՞լ ես:

-Ո ՛չ, պարոն, խնդիրը ուսուցիչները չեն:

-Այդ դեպքում, գուցե աշակերտնե ՞րն են: Դու ինչ-որ մեկի հետ կռվե ՞լ ես:

-Ո ՛չ, նման բան չի պատահել:

-Իսկ կարո ՞ղ է ուսման վարձն է շատ թանկ:

-Ո ՛չ, պարոն, դա էլ չէ:

Տնօրենը երկար լռեց, հույս ունենալով, որ երկարատև դադարը կստիպի աշակերտին ճշմարտությունն ասելու: Հանկարծ աշակերտը սկսեց արցունքները սրբել: Տնօրենը հասկացավ, որ հաղթել է: Ամենափափուկ ու ամենահասկացող ձայնով նա ասաց.

-Դու լաց ես լինում, որովհետև քեզ ինչ-որ բան անհանգստացնո ւմ է, այդպե ՞ս չէ:

Տղան հեծկլտաց:

-Դե ՛, պատասխանիր, խնդրում եմ, ինչո ՞ւ ես լաց լինում:

Տղան նայեց տնօրենի աչքերի մեջ ու ասաց.

-Որովհետև դուք ինձ տալիս եք բոլոր այս հարցերը:

Էնթոնի դե Մելլո, «Երբ Աստված ծիծաղում է» 

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Նունե Մովսիսյանի