Մինչ իմաստուն ու կարեկցող դառնալը՝ ուսուցիչը ստիպված էր սխալների և թյուրըմբռնումների փշոտ ճանապարհով անցնել: Ահա այդպիսի մի օրինակ:
Երբ նա դպրոցի տնօրեն էր, մի անգամ աշակերտներից մեկն եկավ ու ասաց, որ ուզում է տեղափոխվել ուրիշ դպրոց:
-Ինչո ՞ւ, տղա ՛ս: Ի ՞նչ է պատահել: Ի ՞նչը քեզ դուր չի գալիս: Չէ՞ որ դու գերազանց գնահատականներ ունես:
-Ոչինչ էլ չի պատահել, պարո ՛ն: Ուղղակի ես ուզում եմ տեղափոխվել այլ դպրոց, ու վերջ:
-Գուցե խնդիրն ուսուցիչնե ՞րն են: Գուցե դու ինչ-որ մեկին սիրահարվե ՞լ ես:
-Ո ՛չ, պարոն, խնդիրը ուսուցիչները չեն:
-Այդ դեպքում, գուցե աշակերտնե ՞րն են: Դու ինչ-որ մեկի հետ կռվե ՞լ ես:
-Ո ՛չ, նման բան չի պատահել:
-Իսկ կարո ՞ղ է ուսման վարձն է շատ թանկ:
-Ո ՛չ, պարոն, դա էլ չէ:
Տնօրենը երկար լռեց, հույս ունենալով, որ երկարատև դադարը կստիպի աշակերտին ճշմարտությունն ասելու: Հանկարծ աշակերտը սկսեց արցունքները սրբել: Տնօրենը հասկացավ, որ հաղթել է: Ամենափափուկ ու ամենահասկացող ձայնով նա ասաց.
-Դու լաց ես լինում, որովհետև քեզ ինչ-որ բան անհանգստացնո ւմ է, այդպե ՞ս չէ:
Տղան հեծկլտաց:
-Դե ՛, պատասխանիր, խնդրում եմ, ինչո ՞ւ ես լաց լինում:
Տղան նայեց տնօրենի աչքերի մեջ ու ասաց.
-Որովհետև դուք ինձ տալիս եք բոլոր այս հարցերը:
Էնթոնի դե Մելլո, «Երբ Աստված ծիծաղում է»
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Նունե Մովսիսյանի
Уведомление: Էնթոնի դե Մելլո, պատմվածքներ | Հայկական կակաչ (Papaver Armeniacum)
Уведомление: Թարգմանական ստուգատեսին | Հայկական կակաչ (Papaver Armeniacum)