Երբ ինձ հարցնում են՝ հայ դասականներից ումն ես ամենաշատը սիրում, միշտ նույն պատասխանն եմ տալիս՝ բոլորին: (Մոտավորապես նույնն է, թե զավակին հարցնեն՝ ծնողներիցդ ո՞ր մեկին ես ամենաշատը սիրում):

Այսօր սիրով ու նվիրումով կխոսեմ Վահան Տերյանի մասին, վաղը կամ մյուս օրը նույնքան սիրով ու խոնարհումով կարտահայտվեմ Հովհաննես Թումանյանի ու Եղիշե Չարենցի, Գրիգոր Զոհրապի ու Հակոբ Պարոնյանի, կամ էլ՝  մեկ ուրիշի մասին:

Հենց սկզբից ասեմ, որ բացարձակապես չեմ կիսում տարածված տեսակետն այն մասին, թե Տերյանը տխուր-թախծոտ, մելամաղձոտ-լացկան բանաստեղծ է:

Միանշանակ համաձայն չեմ, որովհետև իմ զգացած, իմացած ու ճանաչած Տերյանն այդպիսին չէ: (Փակագծերում ասեմ, որ ցանկացած բնույթի խեղճություն ինձ վանում է):

Ու, եթե Թումանյանն ինձ գրավում է իր իմաստունությամբ, աշխարհին ու մարդկանց նայելու իր արև-հայացքով, Չարենցը՝  իր ըմբոստ ու կրակոտ ոգով, ապա Տերյանը՝ իր խաղաղությամբ:  Զարմանալի ներդաշնակ ու նրբակերտ, բարձրաշխարհիկ-ազնվական, հուզիչ -արժանապատիվ մի բան կա Վահան Տերյանի պոեզիայում, որ բառերով չես նկարագրի:

Իսկ Տերյանի «Հոգևոր Հայաստան» հոդվածը, իմ կարծիքով, պետականաստեղծ ծրագրային ուղենիշ-ուղեցույց է: Լավ կլիներ, որ մեր Ազգային ժողովի պատգամավորները մանդատ ստանալուց առաջ բարի լինեին ու կարդային այն: Եթե գոնե մեկ անգամ կարդացած լինեին Տերյանի «Հոգևոր Հայաստանը», հնարավոր է՝  հասկանային (մեկ էլ տեսար), որ այս բոլոր տարիներին արել են և շարունակում են անել այն, ինչ իրականում չպիտի անեին…

Հիշում եմ, երբ դպրոցական տարիներին Տերյան էի կարդում, մտածում էի՝ կգա ժամանակ ու ես կդադարեմ Տերյան կարդալ:

Հետո, երբ ուսանողական տարիներին էի Տերյան կարդում, մտածում էի՝ կգա ժամանակ ու ես, հավանաբար, կհագենամ ու, ի վերջո, կդադարեմ Տերյան կարդալ:

Հիմա, երբ  Տերյան եմ կարդում, մտածում եմ՝ տեսնես ի՞նչ եմ մտածել, որ այդպես եմ մտածել…:

Նունե Մովսիսյան

Լուսանկարը՝  Գևորգ Էմին-Տերյանի ֆեյսբուքյան էջից