Архив метки: հայ գրակ.

Ես հաշտ էի ապրում իմ բախտի հետ Ու տարբերում հստակ չարն ու բարին,

Մոտեցիր ինձ: Մոտ եկ: Կանգնիր կողքիս: Ձեռքդ դիր ափիս մեջ: Այսպես: Ուզում եմ ուսդ հպվի ուսիս:

Գոհար վարդն վառ առեալ ի վեհից վարսիցն արփենից:

Կապույտն այնտեղ՝ կապույտ մի դող… Էրգրի մասին գրված, թերևս, ամենաբիլ, ամենանուրբ, ամենահուզիչ բանաստեղծական խոսքը…Ն.Մ.

Հունվարի 24-ին ծնվել է Պարույր Սևակը: «Հիշի՛ր, որ դու չե՜ս վերջանում, Որ դու պիտի վերսկսվես թեկուզ վա՛ղը»:

Հոկտեմբերի 30-ին ծնվել է Ավետիք Իսահակյանը:

Ցող կաթեց ալպիական մանուշակի ծաղկաթերթերի վրա։ Բուրմունքից արբեցած մի բզեզ քնել էր առէջքների մեջ և նրան այնպես էր թվում, թե աշխարհը հոտավետ բուրաստան է, ալպիական մանուշակ…

Ապրիլի 14-ին ծնվել է Համո Սահյանը: Այս իմ հրաշք աշխարհն է, ուր Շողքը տեր է, շվաքը՝  հյուր։

Լինե՜ր հեռու մի անկյուն, Լինե՜ր մանկան արդար քուն, Երազի մեջ երջանիկ, Հաշտ ու խաղաղ մարդկություն: * * * Ինչքա՜ն ցավ եմ տեսել ես, Նենգ ու դավ եմ տեսել ես, Տարել, ներել ու սիրել, Վատը` լավ եմ տեսել ես:   Դու … Читать далее →

Անուշ անուրջով պաճուճիր հոգիս, Նստիր մահճիս մոտ ու տխուր երգիր, Մոր պես քնքշաբար մոտեցիր դեմքիս, Խաղաղ փայփայիր սիրտս տարագիր։ Լայն դաշտերի մեջ դանդաղ մշուշում, Լքված լռության ծածկոցն է իջել. Իմ սիրտը հավետ կարոտն է մաշում, Իմ տխուր հոգում երգերն են ննջել։ Երգի՛ր ինձ … Читать далее →