Փետրվարի 2-ին ծնվել է Կոստան Զարյանը՝ հայ գրականության Մենակը։

«Նա ընդունված լինելով Եվրոպայում ՝ չդարձավ արտասահմանցի, երբեք չհեռացավ հարազատ ժողովրդից, բայց տարօրինակ պարադոքսով Հայրենիքում էլ օտարական եղավ։ Այս գրողը եզակի է իր տեսակի մեջ։ նա հետևորդներ չունեցավ ու մնաց անկրկնելի։ Նա չի պատկանում հին սերնդին և դուրս է նորերից։ Նա Մենակ է»։ Ավետիս Ահարոնյան

«Ես միշտ մենակ եմ եղել իմ ծանոթների շրջանում, իմ ազգիս մեջ: Քայլել եմ տարագրի իմ ճանապարհով` մտքիս ու զգացումներիս ոսկին նետելով շուրջը կանգնած հոգեկան մուրացիկներին: Իսկ մուրացիկը հայտնի է՝ առնում է և նախանձի ու ատելության կրակներում այրվում: Մենակ եմ եղել, բայց երբեք չեմ ձանձրացել: Իմ մենության թևերը երկար են և ուժգին՝ կապված երկրին ու երկնքին, կյանքին և մահին: ԱՍՏՎԱԾ ԷԼ ՄԵՆԱԿ Է. Անբաժանելիության և ամբողջականության մեջ»: Կոստան Զարյան

Կոստան Զարյանը մեր մշակույթի քիչ ուսումնասիրված, չհասկացված և չգնահատված բարդ անհատականություններից է: Նրան անվանել են հայկական Գյոթե, հայ գրականության Մենակը, հայերեն գրող եվրոպացի: Նա իրեն բնորոշել է հետևյալ կերպ. «Օտարների մեջ` օտար, օտար նաև` մերինների մեջ»: Բայց և չի ուշացել իմաստուն և ուժեղ մարդու եզրահանգումը. «Աստված էլ մենակ է` անբաժանելիության և ամբողջականության մեջ»:

Արձակագիր, բանաստեղծ, արվեստաբան, գրականագետ Զարյանը (Եղիազարյան) Կոստան Քրիստափորի (2.2.1885, Շամախի – 11.12.1969, Երևան) ծնվել է ռուսական բանակի գեներալի ընտանիքում: (Ի դեպ, Կոստան Զարյանը, Ալեքսանդր Շիրվանզադեն և Հովհաննես Աբելյանը եղել են երեք քույրերի որդիներ): Ավարտել է Փարիզի Սեն-Ժերմեն քոլեջը, այնուհետև՝ Բրյուսելի համալսարանի գրականության և փիլիսոփայության բաժինը: Հայերեն սովորել է Վենետիկի Մխիթարյանների մոտ՝ 1910–13-ին: Գրել է իտալերեն, ֆրանսերեն, իսպաներեն, ռուսերեն, անգլերեն:

1916-ին իտալերենով հրատարակվել է «Երեք երգեր» պոեմների գիրքը, որը արժանացել է նաև Ռաբինդրանաթ Թագորի ուշադրությանը: 1922 թվականի աշնանը Զարյանն ընտանիքով հաստատվել է Երևանում։ 1922-1924 թվականներին համեմատական գրականության պատմություն է դասավանդել Երևանի պետական համալսարանում: Զարյանը ստիպված է եղել թողնել հայրենիքը և մեկնել է Եվրոպա, եղել է Միացյալ Նահանգներում, Մերձավոր Արևելքում։

1925 թվականին Փարիզում հիմնել և ֆրանսերենով խմբագրել է արվեստի, գրականության և փիլիսոփայության «Բաբելոնի աշտարակ» ամսագիրը։ Ապա մեկնել է ԱՄՆ։ 1944-1946 թվականներին հայագիտություն է դասավանդել Նյու Յորքի համալսարանում։ 1946 թվականին Նյու Յորքում հիմնել և խմբագրել է «Հայկական քառամսյակ» անգլերեն հանդեսը։ 1952-1954 թվականներին արվեստի պատմություն է դասավանդել Բեյրութի ամերիկյան համալսարանում: 1961 թվականին կրկին ներգաղթել է Հայաստան: 1962-1969 թվականներին եղել է Եղիշե Չարենցի անվան գրականության և արվեստի թանգարանի ավագ գիտաշխատող։ Մահացել է 1969 թ.-ին, Երևանում:

Զարյանի պոեմների թեմաներով իտալացի կոմպոզիտոր Օ.Ռեսպիգին ստեղծել է սիմֆոնիա:

Հայության կոչումը (հատված «Անցորդը և իր ճամփան» վեպից)

Արդ` հարց է ծագում, մենք` հայերս, կանգնած երկու այդ հսկա աշխարհների` մշակութային Արևելքի և քաղաքակրթական Արևմուտքի միջև` ի՞նչ կերպով պիտի կարողանանք իրագործել մեր պատմական ճակատագիրը:

Պիտի կառչե՞նք մեռնող եվրոպական քաղաքակրթության, թե առաջին պլանի վրա կանգնած` արևելյան մտքի նոր ճառագայթումի և նոր ստեղծագործական թափին հետ, պիտի հանդիսանանք ներուժ մշակութային կենդրոն: Պիտի կրկնե՞նք մեր նախնիքների սխալը, թե գիտակցորեն, հերոսաբար, պիտի կարողանանք` հակառակ մեզ շրջապատող անողոք պայմաններին՛ դրսևորել մեր ազգային եսը, ընդունել պատմությունից մեզ վիճակված խորհրդավոր, հակատրամաբանական ճակատագրական դերը:

Քաջությունը ունենանք խորհելու և նաև քաջությունը ունենանք համարձակելու:

Մեծ մշակույթները առաջ են եկել միշտ էլ հակառակ առարկայական, հակառակ տնտեսական և քաղաքական պայմաններին: Մշակույթը, եթե ուզում եք, հոգեկան արկածախնդրություն է. վսեմ մի խենդություն, որով տիեզերքը գալիս գտնում է իր իմաստը: Մշակույթը պահանջում է մեծ ճիգ, հավատք և զոհաբերություն` առաքինություններ, որով հայ ժողովուրդը լիովին օժտված է: Այլապես կարելի չէ հասկանալ նրա ամբողջ պատմությունը, նրա դարավոր մարտիրոսությունը, նրա թափած արյունի համաշխարհային իմաստը:

Եթե մենք հայերս, կուրորեն ենթարկվենք ներկա քաղաքական պայմաններին, մեզ վիճակված է ռուսական ապագա հսկա տնտեսական կազմակերպության մեջ չնչին արտադրողի դիմազուրկ և աղքատիկ վիճակ:

Երբ այս օրվան հայ համայնավարները` չնայած ժամանակավոր և երևութական զիջումներին` աշխատում են ազգային և կրոնական զգացումը միանգամայն քանդել, հայ գաղթականները ցրել Ռուսաստանում, և երկիրը վերածել տնտեսական միավորի, նրանք գործում են տրամաբանորեն և հավատարիմ իրենց իդեալին: Նրանք ուրանում են մշակութային արժեքները և իբրև բուրժուական դրամատիրական մտքի ծայրահեղ ներկայացուցիչներ, ձգտում են բոլոր տարրերը ձուլել, որոշ արդյունաբերական նպատակների համար: Եվ պետք չէ զարմանալ, երբ հայ վաճառականները և արտասահմանյան հարուստները իրենց ծարավ աչքերը հառում են համակրանքով դեպի համայնավարությունը:

Գայլը ճանաչում է իր ձագին: Այրվող տան փլատակների վրա նրանք տեսնում են ապագա կարելիություններ: Նույն ցեղի և նույն մտայնության մարդիկ` նրանք գիտեն, որ իրենց կռիվը ժամանակավոր է, թյուրիմացությունը կանցնի և ձեռք ձեռքի տված նրանք միասին կաշխատին:

Նրանց աշխարհայացքը նույն տարրերից է կազմված, նյութապաշտ են, ուրանում են վերացականը, հոգեկանը, ուրանում են մշակույթը:

Սակայն, բավական է թեթև հայացք նետել մեր քարտեզի վրա, ըմբռնելու համար, որ մեր երկիրը մեծ արդյունաբերական ապագա չունի: Հայոց աշխարհը, ինչպես Հիմալայի ստորոտը և Հռոմեական բլուրները, գերազանցապես կրոնական է: Աշխարհը խաչաձևող տնտեսական ճանապարհներից դուրս` դրանք հանդիսանում են իբրև խորհրդավոր կետեր, ուր երկրագունդը մի վայրկյան կանգ է առնում և երկար շնչում:

Մեր հոգեկան սնունդը Արարատից է գալիս` չոր ու ցամաք, տնտեսապես անպետք մի լեռ:

Եվ ի զուր չէ, որ հայ ժողովուրդը պատմության մեջ չտեսնված չարչարանք է կրել, միլիոնավոր զոհեր է տվել, ծով արյուն է թափել` այդ լեռը չկորցնելու համար:

Եթե մենք ուրանանք մեր անցյալը, դավաճանենք մեզ, և հետևելով իրապաշտ առաքյալների դավանանքին, ընդունենք քաղաքակրթական շուկայում մեզ վիճակված փոքրիկ խանութպանի դերը, մենք կստորագրենք մեր մահը: Հայաստանը կլինի, ինչպես այսօր, Մոսկվայի առջև դողացող մշտնջենական մուրացիկ, որը պետք ունի դրամագլխի, որպեսզի աշխատի, պետք ունի շուկայի որպեսզի ծախսի, պետք ունի դրական գիտության, որպեսզի մտածի:

Ես ուրանում եմ ծխնելուզային և ստամոքսային այդ Հայաստանը:

Մեր երկիրը այն բախտավոր ծայրերիցն է, որոնք չեն կերակրում, այլ կերակրվում /են/: Այդպես էր Աթենքը, այդպես էր մասամբ Հռոմը և այդպես է Արևելքի մեծ մասը: Ուստի, հայ լինելը պահանջում է մեծ ճիգ, հոգեկան կենդրոնացում, զոհաբերության ոգի, խոր հավատք և առաքելական մոլեռանդություն:

Արևմուտքը խենթացած գազանի նման, քերում է երկրագնդի մակերեսը նոր գանձեր գտնելու համար, և անգիտակցաբար փորում է իր գերեզմանը: XVIII դարից նա ժառանգել է նյութապաշտ իմացականության դյուրին զենքը, որով կարողանում է հաղթել բնության տարրական ուժերին: Նա ուրանում է հոգեկան արժեքների ավանդական շաղկապումը, մարդը իրի է վերածում, ազգությունը` տնտեսական ազդակի ու խորհուրդը` նախապաշարումի: Ու իր ծոցից դուրս եկած լավագույն խորհողները` Շպենգլեր, Կայզերլինգ և շատ ուրիշներ, վկայում են նրա մոտավոր մահը:

Բոլշևիզմը ծնված է ոչ թե, ինչպես շատերը կարծում են, ինչպես առաջ կարծում էի ես ևս, վերջին հարվածը տալու համար մեռնող այս աշխարհին, այլ ընդհակառակը, բռնության ուժով շարունակելու համար նրա հոգեվարքը:

Նոր մշակութային շրջանը սկսվում է Արևելքում: Չմոռանանք, որ քրիստոնեությունը առաջ եկավ Հրեաստանի ամենահետամնաց և աղքատիկ գավառի մեջ, Հռոմեական կայսրության հզորագույն դարում:

Հայոց աշխարհը, արյունի և մահի ողբերգական այդ երկիրը այլևս հղի է բոլոր կարելիություններով: Արարատի աստվածաշնչական ոգին պատրաստ է ճառագայթելու նրա թաքնված ստեղծագործական թափը, հսկա սերմի նման պայթելու վրա է, ու դարը մոտենում է, երբ վերջապես հայ ժողովուրդը պիտի գտնե ինքն իրեն: Լինի այն, ինչ որ է: Կատարի իր դերը, ասե իր խոսքը:

Մեզ վիճակված է ապրել բարձրավանդակի վրա: Մեր դաշտերը և մեր լճերը մագլցում են դեպի լեռը: Վա՜յ մեզ, եթե վար իջնենք, կ’ընկնենք արդի քաղաքակրթության ծխնելույզի տակ, մեքենայի մաս կը դառնանք կամ խանութպան:

Հայաստանում դեռ հովիվներ կան: Նրանք ճանաչում են աստղերը և քաջ գիտեն բոլոր ճանապարհները:

Մշակույթը հովիվների գիտություն է:

Սկզբնաղբյուր՝ «Գոյամարտ» շաբաթաթերթ, թիվ 38, Բաղդադ, 1952թ

Կարող եք ծանոթանալ նաև՝  Կոստան Զարյան «Հայուն Յիսուսը»

Արարատյան դաշտի աշունը