Հպարտություն

Ժամանակը թևես բռնած կը տանի.

Եւ կուրորեն կը հետևիմ ես անոր,

Փըճացող հեք իղձերուս տեղ մեկ քանի,

Մեկ քանի հույս, լույս դընելով ամեն օր:

Մերթ կը քալեմ գնացքով համր ու տարտամ,

Հորձանքին հետ մերթ կը վազեմ շուտափույթ,

Կընկըղմիմ և իսկույն նորեն կը ծփամ,

Կը ծփամ, վերն է միշտ երկինքը կապույտ:

Փախչի՞լդ ինե, իրավունքդ է, ո՛վ սերդ իմ,

Ինչպես բոլոր երազներուս ծերունի,

Թռչուններու խուճապ, որուն կը ժպտիմ,

Ժպիտով մը, որ լացի շատ կը նմանի:

Եվ կամքով մը հըզոր սիրուս հավասար,

Ես անտրտունջ կերթամ ճամփես զարտուղի,

Հիմա գոցված գիշերով թանձր ու ըստվար,

Թանձր ու ըստվար` վաղորդյանով մը հղի:

1908

Լուսանալու դեմ

Լուսանալու դեմ գիշեր մըն է լուռ ու տխուր.

Մութ մը վճիտ, լեցուն լույսե բիծերով,

Գիշեր հստակ, համեստ իղձի մը պես, ուր

Կը գծագրվի աշխարհ` տարտամ գիծերով։

Այս մութը չէ այրիին քողն, այլ աղվոր

Երևնալու համար հնարված թելը նուրբ.

Ընդնշմարել միայն տըվող շղարշը` որ

Կը ցուցընե դեմքերն ամեն գողտր ու սուրբ։

Ես ավելի կը սիրեմ մութն այս պայծառ

Անգաղտնապահ ցորեկներու լույսերեն.

Ինչպես կնոջ համակրությունն անբարբառ

Բացե ի բաց խոստովանած իր սերեն։

Համկերպություն

Դուն լայն ճամփեդ գընա, ա՛ղվոր,

Ես կերթամ մութ արահետես,

Երջանիկ այն համոզմամբ, որ

Սրտով գոնե ինծի հետ ես:

Ու անխռով կայքես նըսեմ

Աչքըս հառած շավղիդ, ո՛վ իմ

Դալուկ լույսըս, պիտի սպասեմ

Քեզի որչափ որ ես ապրիմ:

Մեկ խնդիրք մը միայն. վերջին

Ժամուս կուզեմ որ մոտս ըլլաս,

Եվ երբ ամենքն ինե փախչին,

Դու գեթ անուշ դեմքըդ ցույց տաս:

Եվ ամեն փառքի փոխարեն,

Միայն պատկերըդ հստակ ու ջինջ

Հետըս տանիմ այս աշխարհեն

Չը հիշելով ուրիշ ոչինչ:

Զատկի առթիվ

Անկյուն մ’ունիմ սրտիս մեջ ուր՝

Կառանձնանամ ամեն ատեն,

Վերհիշումներ երբոր տըխուր

Երկրեն զիս պահ մը կանջատեն։

Հոն` կը կենամ ես ծնադիր

Ինչպես առաջքը խորանին,

Եվ ուր միայն կը ծաղկի իր

Կես սուգին մեջ եղրևանին։

Հոդ շարված են իրարու մոտ

Մութ փոսերը իմ իղձերուս,

Հիշատակներ` հիմա աղոտ,

Անուններ` զոր չըսեր լեզուս։

Խոլ տենչանքներ, թռիչք անհուն

Զոր ձեռքովըս տվի հողին,

Մեռելներ` զոր ուրիշներուն

Պես հարության հույսը չունին։

 Ոչ ոք

Դաշնակ մըն է հոգիս լեցուն
Նվագներով շատոնց լռած`
Որ մատիդ ծայրը դիպչելուն
Կը սարսըռա, կերգե հանկարծ:

Երգեր մոռցուկ, երգերս իմ հին,
Խոր քուներնին թողածի պես,
Որ շըփելով գոց աչվընին
Կանցնին կարգով ահա դեմես:

Նախ երգերը օրորոցիս
Որոնցմով մայրս զիս մեծցուց.
Ու խոլ երգերն իմ փողոցիս
Զոր տակավին գիտեմ բերնուց:

Վերջը, սիրո երգերը որ
Կես մը իրավ, կես մը կատակ,
Նետեցի չորս դին ամեն օր,
Ծաղկանց նըման ոտքերու տակ:

Վերջը, վերջը բոլոր զվարթ
Այդ երգերուն, — դադարը մեծ,
Լըռությունը, զոր մինչև ցարդ
Քեզնից զատ ո՛չ ոք չէ վըրդովեր:

Ձյունը 

Ակնախըտիղ անբըծություն մը վերեն
Երկնից վճիտ բարձրութենեն կիջնար վար,
Վարանելով, օրորվելով, ծուլորեն,
Քալվածքին պես կնոջ մը մարմնեղ և ըստվար:
Ու փողոցին մայթին վրա կը փռեր
Ճերմակությունն իրեն քընքուշ` ցեխին քով.
Ոտքերու տակ կը կոխկըրտվեր, կը լռեր,
Անտրտունջ միշտ ու քիչ մըն ալ հաճույքով:
Վերեն հիմա ձյունը առատ կը մաղվեր,
Հոժարակամ թողլով եթերը կապույտ.
Անձնամատույց կին էր ան որ կը թաղվեր
Փոսի մը մեջ ցեխի, անհոգ ու անփույթ: