Մարդիկ նման են լուսամուտների, որոնց միջով մենք տեսնում ենք Աստծուն

Կյանքը դասագիրք է, որը փակվում է միայն վերջին շնչում:

Երբ մարդն Աստված է փնտրում, Նրան փնտրում է իր համար, իսկ երբ մարդը գտնում է Աստծոն, Նրան գտնում է բոլորի համար:

Եթե ուզում ես իմանալ` ինչ է  Աստվածային Սերը, առաջին հերթին սովորիր չհպարտանալ:

Ի սկզբանե էր Սերը, Որն արարեց աշխարհը: Սերը գոյություն է ունեցել միշտ: Չի եղել այնպիսի ժամանակ, երբ Սերը չի եղել:

Մի եղեք գրքից և բառից կախյալ: Դրանք ընդամենը ձեր օգնականներն են: Սովորեք անընդմիջում ապրել Սիրո մեջ:

Եթե Սեր չկա, աշխարհը ձեզ կբերի ցավ, միայն ցավ.«Եթե դուք Ինձ սիրեիք, ապա ուրախ կլինեիք»:

Ճշմարտությունը, ինչպես Սերը, մեկն է:

Սիրո մասին միտքը դեռևս Սեր չէ:

Սերն ապրում է այնտեղ, ուր մտքեր չկան, այնտեղ, ուր միայն Սերն է:

Սիրո համար կարևորը ոչ թե միտքն է, այլ բանականությունը: Սերը սիրտն է, իսկ մտքի մեջ Սերն ամբողջովին բացակայում է:

Մարդը, ում տրված է Աստվածային Սերը, վախ չունի մարդկանցից և հանգամանքներից. «Սիրո մեջ վախ չկա»:

Այն ամենը, ինչ արվում է առանց Սիրո, ցանկացած արարք կամ այլ ինչ` անկատար է:

Կատարյալ Սերը մաքուր է, քանզի Նրանում ոչինչ չի մնացել, Սիրուց բացի:

Սերը միշտ ուղիներ է փնտրում տալու համար: Այն երբեք ուղիներ չի փնտրում վերցնելու համար:

Սերը միշտ միայն տալիս է, իսկ կապվածությունը` միշտ միայն վերցնում:

Խոսել Սիրուց, Որի մասին անհնար է պատմել, նշանակում է կորցնել Սերը:

Երբ սիրտն ամբողջովին տրվում է Աստծուն, ապա Կյանքը այնքան է լցվում, որ հոգին դադարում է իրեն միայնակ զգալ ու Սերն սկսում է բաժանվել այլոց:

Սպիտակ ծաղիկը միշտ մնում է սպիտակ` և ցերեկը, և գիշերը: Այդպես էլ սիրտն է, որը լի է Սիրով առ Աստված :

Սիմեոն Աֆոնսկի, «Մտքերի դեմ պայքարի արվեստը»

Ռուսերենից թարգմանությունը` Նունե Մովսիսյանի