Հորս պապը, հոր կողմից, արմատներով Դիադինից էր,  մոր կողմի պապը` մշեցի:

Վարդանը, եղել է բնիկ մշեցի` Մուշի Ասլանանց իշխանական տներից: Տատիս` Արմանուշի պատմելով, եղել են ունևոր, ունեցել են 70-ի չափ` ինչպես հայ, այնպես էլ թուրք ու քուրդ մշակներ: Տատս պատմում էր, որ նրանցից մի քանիսին տանը ընդունում էին ինչպես ընտանիքի անդամների: Պատմում էր հատկապես Նաբի անունով մի թուրք ծառայի մասին, որին տան երեխաները շատ էին սիրում զվարթ բնավորության և «զանգուլակ» ձայնի համար:

Գաղթել են դարասկզբին` բերելով Մուշի,  Առաքելոցի, Ս. Կարապետի մասին տաքուկ հիշողություններն ու իրենց տան պահապան «Շեկ Ավետրանը»: Հիշում եմ` տատս միշտ առանձնակի երկյուղածությամբ էր գնում Ավետարանին այցելության:  Ի սկզբանե, մեր տոհմի ոչ նյութական արժեք համարվող իրերը, օրինակ` գրքերը, սրբապատկերները, ավետարանները,  սերնդեսերունդ փոխանցվել են արու զավակներին, մասնավորապես` ավագ որդուն, իսկ նյութական արժեքները` ոսկի, արծաթ, տարատեսակ զարդերը` տոհմի կանանց, ընդ որում` ավագ աղջկան:

Ճշմարտության առաջ չմեղանչելու համար ասեմ` և պապս, և տատս հարգանքով էին խոսում թուրքերի մասին: Հնարավոր է`պատճառը Մեծ Եղեռնից առաջ գաղթած լինելն էր:

Նունե Մովսիսյան

Լուսանկարը`  http://team-aow.discuforum.info/t3321-Mus-Mouche-Arakelots-Ermeni-Manast-r.htm