Ինչքան ուզեցա չգրել, չեղավ: Փեշիցս քաշեցի, ջղայնացա, ինձ համոզեցի, չստացվեց: Լուսահոգի հայրս նման դեպքերում ասում էր. «Խաչն իմն է, զորությունը ես գիտեմ: Որ որոշել ես, ուրեմն կանես: Մեկ է՝ անելու ես, քո հերն էլ դեն անիծած, արա՛…»: Նեղսրտելով ասում էր ու ժպտալով ավելացնում. «Չվախենաս՝ թիկունքիդ կանգնած եմ…»:

Ես չեմ կարող հենց այնպես որոշել, ճամպրուկը հավաքել, վեր կենալ, սահմանը հատել ու հասնել Արևմտյան Հայաստան: Գնում եմ այն ժամանակ, երբ ներքին պահանջ եմ ունենում:

Այնտեղ ոտք դնելու պահից սկսած ու Էրգրում եղած ամբողջ ընթացքում ներսս սկսում է տակն ու վրա լինել, շատ բաներ փլուզվում են, շատ արժեքներ իմաստազրկվում ու գրոշ են դառնում: Մարդկանց, երևույթներին, ընդհանրապես՝ աշխարհին ուղղված հայացք եմ փոխում: Ներսումս իսկական խառնաշփոթ է ստեղծում: Պատճառը կարո՞տն է, կորստյան ցա՞վը, թե՞ մեկ այլ բան:

Կարծես…մեկ այլ բան: Ուրի՜շ մի բան կա, շատ ավելի բարձր, շատ ավելի հզոր, շատ ավելի ազդեցիկ, շա՜տ ավելի ոգեղեն: Ու դրա անունը Ինքնություն է:

Էրգիրն ինձ համար ժամադրավայր է: Ես ամեն անգամ գնում եմ այնտեղ հանդիպելու ինքս ինձ, նայելու հոգուս աչքերի մեջ, նայելու անթարթ ու համառ՝ առանց հայացքս փախցնելու:

Մեկ էլ գնում եմ, երբ կարևոր բաներ հասկանալու խնդիր եմ ունենում: Օրինա՞կ՝ ոնց է լինում, որ այդ հողի վրա զգայություններս սրվում են ծայրաստիճան կամ ասենք՝ ինչից է, որ տեսողությունս ժամանակավորապես վերականգնվում է:

Հա՛, գնում եմ, երբ մաքրվելու պահանջ եմ զգում: Այդպես եկեղեցի եմ գնում: Էրգիրը Եկեղեցու արժեք ունի ինձ համար:

Էրգրում հանդիպում են անցյալը, ներկան ու ապագան: Ժամանակները խառնվում են: Ու դրանից ծնվում է մեկ ընդհանուր, միասնական ժամանակ՝  տիեզերականը:

Էրգրից՝  ինչպես Եկեղեցուց, դուրս եմ գալիս մի քիչ ավելի լավը դարձած, ինձ հրաշալի եմ զգում՝  ազատ ու թեթև, մաքրված ու օրհնված:

Ու, գիտե՞ք, էնպես չէ, որ ուզում եմ էնտեղ մնալ, ավելին ասեմ՝ ոչ էլ ուզում եմ: Վերադառնալիս միշտ մտածում եմ. «Ի՜նչ լավ է, որ ես Երևանում եմ ծնվել»:

Մի բան հասկացա՞ք, բա կարծում եք՝  ես հասկանո՞ւմ եմ…

Քաղաքա-տնտեսա-հայրենագիտական, չգիտեմ էլի ինչական բաներ հայավարի վերլուծելու ոչ մի ցանկություն չունեմ: Գրողի ծոցը գնան բոլոր «սիրուն-սիրուն» բառերը, «խելոք-խելոք» մտքերը, «պուպուշ-պուպուշ» շինծու ու արհեստական զգացմունքները: Չե՛մ ուզում: Ամեն ինչից շատ հոգնում եմ հենց դրանցից: Մեկ-մեկ ինձ հազիվ եմ զսպում, որպեսզի ձանձրույթից չհորանջեմ: Ասե՞մ՝ ինչու:

Որովհետև հավատում եմ ոչ թե խոսքին, այլ գործին:

Էսքանը: Հասկացողը հասկացավ:

Լուսանկարը՝  անձնական արխիվից. Թորթումի ջրվեժ (Էրզրում)

Ցանկության դեպքում կարող եք ծանոթանալ նաև՝

Էրգիր, ներիր, եթե կարող ես

Վարագավանքի պատճառած հուզմունքն ուրիշ էր

Ինչպես նաև՝  «Էրգիր» կայքէջին

Նունե Մովսիսյան