Քեզնից հետոյի մենությունը

քեզնից առաջվա մենությունը
չէ…

Քարերն ու թռչունները

Քո սերը
թռչուն էր,
որ պատի քարերից մեկի տեղում
բնավորվեց:
Պատ է
քո սերը,
ամեն քարը՝
թռչուն:

Նամակ

Այնքա՜ն եմ ուզում նամակ գրել…
Նամականիշ կա, ծրար էլ
ու մի աշխարհ խոսք.
երանի ինչ-որ տեղ
մեկի աչքը ճամփին լիներ:

Սառե Դասթառան

Ինձ ուսուցանիր տոկունությունը քո համբերության

Բոլոր անհամբեր թմբուկները
Հարվածում են երակներիս պատերին,
Եվ բոլոր զանգերը
Ղողանջում են սրտիս մեջ,
Միթե՞ դու էլ իմ լռությանն ես խաբվում,
Ասես քո ժամանակը
Տարբերվում է իմ ժամանակից:
Ինձ ուսուցանիր տոկունությունը համբերության,
Չլինի հանկարծ այլոց ներկայությամբ
Քղանցքդ բռնեմ
Կամ կառչեմ քո ժպիտից:

Միակ մեղքս հայելուն նայելն էր

Միակ մեղքս հայելուն նայելն էր
Եվ անէանալը քո մեջ,
Երբ ինձ էիր նայում…
Միակ մեղքս բացելն էր լուսամուտի
Եվ հրավիրելը քո մազերի բույրին,
Որ տարածվի իմ մենության այգու մեջ:

***
Բոցը ելավ
Եվ մթությունը այրվեց…
Լույսից հարցրի անունդ,
Ցույց տվեց արտը…
Եվ տեսա
Գետնից ամեն մի հյուլե վերցնելով
Արև է դառնում
Եվ ամեն քայլքդ մի նոր բանաստեղծություն`
Կակաչների կրծքին:

Ու որ նայես աստղ է ծլում

Շապկիդ արևը,
Եթե ձեռքերս տաքացնեն
Ամեն մի բառը թռչուն կլինի`
Ճախրանքում:
Ես մինչև ո՞ր բարձրությունը կթռչեմ,
Քեզանից բացի ոչ ոք չգիտի…

Լռությունները միահյուսում եմ,
Ինչպես ուռկանը ձկնորսության,
Սակայն տարածքով ծովի:

Երկրից մինչև երկիր,
Լուսնից մինչև լուսին,
Արեգակից մինչև արեգակ,
Ուր որ նայես աստղ է ծլում
Եվ բոլոր անձրևները
Դառնում են մարգարիտներ:

Փակում եմ աչքերս ու ճամփորդում եմ
Դեպի քո կամքը,
Դեպի այն մարմինը, որ հյուսել եմ
Շուրջը այս մարմնի,
Եվ հարձակվում եմ դեպի բջիջները ճակատագրիս,
Թերևս ինքս իմ մեջ տարալուծվեմ…

Սիրտս դողում է քո վեհատեսությամբ

Ինչպես երեխա ժամանակ
Գրքերի արանքում
Չորացնում էի թիթեռնիկներին,
Քո աստվածային կամքը նույնպես
Դնում եմ այս գրքի մեջ…
Սիրտս նույնպես
Ձմերուկի պես ձեռքս եմ առնում
Եվ քո դիմաց ծնկի եմ գալիս,
Սիրտս դողում է քո վեհատեսությամբ
Եվ լուռ մրմունջով ասում է.
– Գիտեմ իմ գտած ամենաթանկ գոհարը
Քո կամքն է
Քեզ հետ պայման եմ կնքում,
Այս գաղտնիքը նույնպես
Հենց այս գրքի արանքում պահել…

Գիթի Խոշդել

Ինչպե՞ս է կարողանում
այդքա՜ն գեղեցկությունը
կրել այն կինը:

Ինչպե՞ս կկարողանամ…

Մի գիրկ ունեմ միայն,
այդքա՜ն գեղեցկությունը գրկելու համար
քանի՞ մարդ պիտի դառնամ:

Մեհդի Աշրաֆի

ԿԻՆ

Երեսունհինգում
ամեն ինչ երևում է
առանց մերկանալու:

***

Մահը
անծանոթ է,
ով երեքշաբթվա ժողովի կեսին
անխոս կանգնեց,
սև պիջակը հագավ ու գնաց.

ինչպե՞ս գտնել
հեռախոսահամարը:

Սառա Մոհամադի Առդեհալի

Բոլոր շորերս տակնուվրա արեցի-

Վերքերիցս մեկը
կորել է:

Ռուզբեհ Սոհանի

Խորքերում

Խորքերում ապրելն ապահով է,
բայց տգեղ:
Խորքերում ապրող ձկները
չեն բռնվում,
բայց ոչ արևածագն են տեսնում,
ոչ էլ՝ նավերը:
Հիմա մի սիրուն ձի
մտնում է ծովը.
նրան էլ չեն տեսնի:
Այո, տխուր է խորքերում ապրելը:

Ռասուլ Յունան

Երբ քունքերս հին վերքերին դիմանալուց սուր ցավում են…

…Ստիպված եմ լինում
ամենահեռու սիրելիիս մասին
ամենաբարձր ձայնով մտածել:

Ռոյա Զառռին

Անվերնագիր

Ուսիս խփեցիր,
որ մենությունս թափ տաս –
Սիրտդ ինչո՞վ է ուրախ
ձնեմարդու ուսերից ձյունը թափ տալո՞վ:

Գարուս Աբդոլմալեքյան

Պարսկերենից թարգմանությունը`  Էդուարդ Հախվերդյանի, Էդիկ Պօղոսեանի

Աղբյուրը`  granish.org, iranliter.com

Կարող եք ծանոթանալ նաև`  Պարսկական ժամանակակից պոեզիա

Լուսանկարում` Արարատը Մակու քաղաքից (Ներսես Մկրտչյանի ֆեսբուքյան էջից)