Հարազատ հոգին նա է, ով ունի մեր կողպեքների բանալիները, իսկ մեր բանալիներն էլ կարող են բացել նրա կողպեքները:

Երբ մենք այնքան անվտանգ ենք զգում, որ մեզ կարող ենք թույլ տալ բացել մեր կողպեքները, այդ ժամանակ մեր իսկական «եսեր»-ը ընդառաջ են գնում միմյանց. մենք կարողանում ենք ամբողջովին և անկեղծորեն լինել այնպիսին, ինչպիսին, որ կանք իրականում:

Այդ դեպքում մեզ սիրում են, որովհետև մենք այդպիսին ենք և ոչ թե, որ մենք փորձում ենք լինել այդպիսին:

Այդ դեպքում յուրաքանչյուրը սկում է բացել այն մյուսի լավագույն որակները: Եվ չնայած այն ամենին, ինչը մեզ ստիպում է տառապել, մենք այդ մարդու հետ մեզ զգում ենք ինչպես դրախտում:

Հարազատ հոգին նա է, ով ընդունում է մեր խորքային ձգտումները, մեզ դուր եկած շարժման ուղղությունը:

Եթե մենք` երկուսով, օդային փուչիկների նման շարժվում ենք վերև, շատ հավանական է, որ միմյանց մեջ գտել ենք մեզ հարկավոր մարդուն:

Հարազատ հոգին նա է, ում շնորհիվ դուք սկսում եք ապրել իսկական կյանքով:

Աղբյուրը`  Ричард Бах -Мост через вечность

Ռուսերենից թարգմանությունը` Նունե Մովսիսյանի

Կարող եք ծանոթանալ նաև`  Ռիչարդ Բախ «Հիպնոս Մարիի համար»

Ռիչարդ Բախ,  Փրկչի գրպանի ուղեցույց

Ռիչարդ Բախ, Ջոնաթան Լիվինգսթոն ճայը