Աստվածաշնչում Սողոմոն Իմաստունը ներկայացվում է արտակարգ իմաստուն, արդար դատավոր, համարվում գրական, փիլիսոփայական, բարոյագիտական ու բնագիտական բազմաթիվ երկերի հեղինակ։ Նրան են վերագրվում Աստվածաշնչի կանոնական (Ժողովող, Առակք Սողոմոնի, Երգ Երգոց) և պարականոն (Իմաստություն Սողոմոնի, Սաղմոսք Սողոմոնի) գրքերը։

Երգ  Երգոց որ է Օրնություն Օրհնությանց ասացեալ Սողոմոնի արքայի Իսրայէլի

Գլուխ Ա.

Հարսն ասէ։  Համբուրեսցէ զիս ի համբուրից բերանոյ իւրոյ. զի բարի են ստինք քո քան զգինի,  եւ հոտ իւղոց քոց քան զամենայն խունկս։ Եւղ անոյշ հեղեալ է անուն քո. վասն այսորիկ աւրիորդք սիրեցին զքեզ,  եւ ձգեցին զքեզ։ Զհետ հոտոյ իւղոց քոց ընթասցուք մեք։

Աւրիորդացն պատմէ հարսնն վասն փեսային՝ զոր ինչ շնորհեաց նմա։

Տարաւ զիս արքայ ի սենեակ իւր։ Հարսինն պատմեալ աւրիորդացն. Եւ նոքա ասեն։ Ցնծասցուք՝ եւ ուրախ լիցուք մեք ի քեզ. եւ սիրեսցուք զստինս քո քան զգինի։ Աւրիորդքն հարսինն բարբառին զանուն փեսային։ Ուղղութիւն սիրեաց զքեզ։ Հարսնն ասէ։  Սեաւ եմ ես եւ գեղեցիկ դստերք Երուսաղէմի, իբրեւ զվրանս Կեդարու, եւ իբրեւ զխորանն Սողոմոնի։  Մի հայիք ընդ իս, զի ես սեւացեալ թխացայ։ Քանզի խեթիւ հայեցաւ ընդ իս արեգակն։ Որդիք մաւր իմոյ մարտեան ընդ իս, եւ եդին զիս պահապան այգեստանի. զի զայգին իմ ոչ պահեցի։ Հարսնն ցփեսայն ասէ։  Պատմեա ինձ զոր սիրեաց անձն իմ. ո՞ւր հովուես, ո՞ւր հանգուցանես ի միջաւրէի. գուցէ լինիցիմ իբրեւ զընկեցեալն յերամակս ընկերաց քոց։ Փեսայն ցհարսնն ասէ։  Եթէ ոչ ծանիցես զանձն քո գեղեցիկդ ի կանայս. ելեր դու զհետ գարշապարացն հաւտից, եւ արածես զուլս քո ի վրանս հովուաց։  Երիվարացն իմոց ի կառսն Փարաւոնի նմանեցուցի զքեզ մերձաւորդ իմ։ Օրիորդքն ցհարսն ասեն։  Քանզի գեղեցկացան ծնաւտք քո իբրեւ զտատրակի. պարանոց քո իբրեւ զմանեակս։  Նմանութիւն ոսկւոյ արասցուք քեզ՝ հանդերձ կիտուածովք արծաթոյ,  մինչեւ արքայ ի գիրկս իւր ընկալցի զքեզ։ Հարսնն ցիւր անձնն եւ ցփեսայն ասէ։ Նարդոս իմ ետ զհոտ իւր.  ծրար ստաշխին է եղբաւրորդին իմ ինձ. ի մէջ ստեանց իմոց հանգիցէ։  Ողկոյզ նոճոյ է եղբաւրորդին իմ ինձ. ի մէջ այգեստանեացն Ենգադդայ։ Փեսայն ցհարսն ասէ։  Ահաւադիկ կաս գեղեցիկ մերձաւոր իմ. ահաւադիկ կաս գեղեցիկ. աչք քո աղաւնիք։ Հարսնն ցփեսայն ասէ։  Ահաւադիկ կաս բարենշան եղբաւրորդեակ իմ. այլ եւ գեղեցիկ առ գահոյս մեր հովանաւոր։  Գերանք տանց մերոց մայրք. դարաւանդք մեր նոճք։

Գլուխ Բ.

Փեսայն ցիւր անձնն եւ ցհարսնն ասէ։

Ես ծաղիկ դաշտաց՝ շուշան հովտաց։  Իբրեւ շուշան ի մէջ փշոց. այնպէս մերձաւորդ իմ ի մէջ դստերաց։ Հարսնն ցփեսայն ասէ։  Իբրեւ խնծորի ի փայտս անտառի, այնպէս եղբաւրորդիդ իմ ի մէջ ուստերաց։ Ընդ հովանեաւ նորա ցանկացայ նստել՝ եւ նստայ. եւ պտուղ նորա քաղցր է ի կոկորդի իմում։ Ցօրիորդսն հարսնն ասէ։  Մուծէք զիս ի տուն գինւոյ, կարգեցէք ի վերայ իմ զսէր.  հաստատեցէք զիս իւղով. կուտեցէք յիս խնձոր. զի խանդակաթ եմ ես սիրով։  Ձախ նորա ընդ գլխով իմով. եւ աջ նորա պատեսցէ զինեւ։ Հարսն ցաւրիորդսն ասէ։  Երդմնեցուցանեմ զձեզ, դստերք Երուսաղէմի, ի զաւրութիւնս եւ յուժգնութիւնս անդաստանի, եթէ յառնիցէք՝ զարթուսջիք զսէրն մինչեւ կամեսցի։ Լուաւ զձայն փեսային եւ ասէ։  Ձայն եղբաւրորդւոյ իմոյ. ահաւասիկ սա եկն վազս առնու ի վերայ լերանց՝ խաղաղացեալ ի վերայ բլրոց։  Նման է եղբաւրորդին իմ այծեման կամ որթուց եղանց ի վերայ լերանց Բեթելայ։ Հարսնն նշան տայ աւրիորդացն զփեսայէն, եւ ասէ։ Ահաւասիկ սա եկաց յայնկոյս որմոյն մերոյ, կարկառեալ ընդ պատուհանս, հայեցեալ ընդ վանդակապատն։  Պատասխանի տայ եղբաւրորդին իմ ինձ՝ եւ ասէ, արի եկ մերձաւոր իմ, գեղեցիկ իմ, աղաւնի իմ։  Զի ահա ձմեռն անց. անձրեւք անցին եւ գնացեալ մեկնեցան.  ծաղիկք երեւեցան յերկրի մերում. ժամանակ եհաս յատանելոյ՝ ձայն տատրակի լսելի եղեւ յերկրի մերում։  Թզենի արձակեաց զբողբոջ իւր. որթք մեր ծաղկեալք ետուն զհոտ իւրեանց։ Արի եկ մերձաւոր իմ, գեղեցիկ իմ,  աղաւնի իմ՝ եւ եկ դու աղաւնեակ իմ ընդ հովանեաւ վիմիդ առ պատուարաւ։ Երեւեցո ինձ զերեսս քո, եւ լսելի արա ինձ զբարբառ քո. զի բարբառ քո քաղցր է՝ եւ տեսիլ քո գեղեցիկ։ Ցաւրիորդսն փեսայն ասէ զայս ինչ։  Կալարուք մեզ աղուեսունս մանրկունս զապականիչս այգեաց. եւ որթք մեր ծաղկեսցեն։ Հարսն ասէ զայս ինչ։  Եղբաւրորդին իմ ինձ՝ եւ ես նմա որ հովուէն ի մէջ շուշանաց՝  մինչեւ տիւն լուսաւորեսցէ՝ եւ ստուերքն շարժեսցին։ Դարձիր նմանեաց դու, եղբաւրորդի իմ այծեման կամ որթուց եղանց ի վերայ լերանց խնկաբերաց։

Գլուխ  Գ.

Յանկողնի իմում ի գիշերի խնդրեցի զոր սիրեաց անձն իմ, խնդրեցի զնա՝ եւ ոչ գտի. կոչեցի՝ եւ ոչ ետ ինձ ձայն։  Յարեայց եւ շրջեցայց ընդ քաղաքն ընդ փողոցս եւ ընդ հրապարակս՝ եւ խնդրեցից զոր սիրեաց անձն իմ։ Խնդրեցի զնա՝ եւ ոչ գտի. կոչեցի զնա՝ եւ ոչ ետ ինձ ձայն։  Գտին զիս պահապանքն որ շրջէին ընդ քաղաքն։ Հարսնն ցպահապանսն ասէ։

Միթէ զոր սիրեաց անձն իմ տեսէ՞ք։  Իբրեւ սակաւ մի անցի ընդ նոսա, գտի զոր սիրեաց անձն իմ։ Գտեալ զփեսայն ասէ։ Կալայ զնա, եւ ոչ թողի զնա, մինչեւ տարայց զնա ի տուն մաւր իմոյ, եւ ի սենեակ յղացելոյն զիս։ Զաւրիորդսն երդմնեցուցանէ երկրորդ անգամ հարսնն։  Երդմնեցուցից զձեզ դստերք Երուսաղէմի ի զաւրութիւնս եւ ի հաստատութիւնս ագարակի, եթէ յառնիցէք՝ զարթուսջիք զսէրն մինչեւ կամեսցի։ Փեսայն վասն հարսինն ասէ։  Ո՞վ է սա որ ելեալ գայ յանապատէ՝ իբրեւ զծուխ ծառացեալ բարձրացեալ, զմուռս եւ կնդրուկ յամենայն փոշւոյ իւղագործաց։ Աւրիորդքն ասացին զայս ինչ։  Ահա գահոյք Սողոմոնի. վաթսուն սպառազէնք շուրջ զնովաւ ի քաջացն Իսրայէլի.  ամենեքեան սուսերաւորք հմուտք պատերազմի, այր իւրաքանչիւր սուր յազդեր յարհաւրաց գիշերոյ։  Արար իւր գահաւորակ արքայ Սողոմոն ի փայտից Լիբանանու։  զսիւնս նորա գործեաց արծաթիս, զկոնք նորա ոսկի, եւ զձեղուն նորա ծիրանի, զմէջ նորա ականակապ. տարածեալ զսէրն ի դստերացն Երուսաղէմի։  Ելէք հայեցարուք դստերք Սիոնի յարքայ Սողոմոն ի պսակն որով պսակեաց զնա մայր իւր յաւուր փեսայութեան իւրոյ, եւ յաւուր ուրախութեան սրտի իւրոյ։

Գլուխ Դ.

Փեսայն ասէ։  Ահաւասդիկ կաս գեղեցիկ մերձաւոր իմ՝ ահաւադիկ կաս գեղեցիկ. աչք քո աղաւնիք բաց ի լռութենէդ քումմէ։ Վարսք քո իբրեւ զերամակս այծից որք երեւեցան ի Գաղաադէ։  Ատամունք քո իբրեւ զերամակս կտրելոց որք ելանեն ի լուալեաց։ Ամենեքեան երկուորիք են, եւ անորդի ոչ գոյ ի նոսա։  Իբրեւ զթել որդան են շրթունք քո. եւ խաւսք քո գեղեցիկք։ իբրեւ զկեղեւ նռան են այտք քո՝ բաց ի լռութենէդ քումմէ։  Իբրեւ զաշտարակն Դաւթի պարանոց քո՝ որ շինեալն է ի Թալպիովթ. հազար վահանք կախեալ են զնմանէ, եւ ամենայն նետք սպառազինաց։  Երկու ստինք քո իբրեւ զերկուս ուլս երկուորիս այծեման, որ արածիցին ի մէջ շուշանաց,  մինչեւ տիւն նուաղեսցէ, եւ ստուերքն շարժեսցին։ Գնացից ես ինձէն ի լեառն զմըռնենեաց եւ ի բլուրն կնդրկի։  Ամենեւին գեղեցիկ ես մերձաւոր իմ, եւ արատ ինչ ոչ գոյ ի քեզ։  Եկ ի Լիբանանէ հարսն, եկ այսր ի Լիբանանէ։ եկեսցես եւ անցցես ի գլխոյ հաւատոց՝ ի կատարէ Սանիրայ եւ Հերմոնի, ի մայրեաց առիւծուց, եւ ի լերանց ընծուց։  Սրտակաթ արարեր զմեզ քոյր մեր հարսն. սրտակաթ արարեր զմեզ միով ակամբ քով, եւ միով քառամանեկաւ պարանոցի քոյ։  Քանզի գեղեցկացան ստինք քո քոյր իմ հարսն. քանզի գեղեցկացան ստինք քո ի գինւոյ, եւ հոտ հանդերձից քոց քան զամենայն խունկս։  Մեղր կաթեցուցանեն շրթունք քո քոյր իմ հարսն. մեղր եւ կաթն ի ներքոյ լեզուի քոյ, եւ հոտ հանդերձից քոց իբրեւ զհոտ կնդրկի։  Պարտէզ փակեալ քոյր իմ հարսն, պարտէզ փակեալ եւ աղբեւր կնքեալ։  Պատգամաւորութիւն քո դրախտ նռնենեաց հանդերձ պտղովք մրգաբերաց։ Կիպրոս հանդերձ նարդոսիւ։  Նարդոս եւ քրքում, խունկեղէգն եւ կինամոմոն, հանդերձ ամենայն ծառաւք Լիբանանու։ Զըմուռս եւ հալուէ, հանդերձ ամենայն գլխաւոր խնկաւք։  Աղբեւր բուրաստանաց եւ ակն ջրոյ կենդանւոյ՝ բղխեալ ի Լիբանանէ։  Արի հիւսւսի եւ եկ հարաւ, շնչեա ի պարտէզ իմ, եւ բուրեսցին խունկք իմ։

Գլուխ Ե.

Հարսնն աղաչէ զի իջցէ փեսայն իւր։  Իջցէ եղբաւրորդի իմ ի պարտէզ իւր. եւ կերիցէ զպտուղս ծառոց իւրոց։ Փեսայն ցհարսն ասէ։ Մտի ի պարտէզ իմ քոյր իմ հարսն, կթեցի զմուռս իմ հանդերձ խնկաւք իմովք. կերայ զհաց իմ մեղու իմով. արբի զգինի իմ կաթամբ իմով։ Կերայք մերձաւորք իմ եւ արբէք, եւ արբեցարուք եղբաւրորդիք իմ։  Ես ննջեմ, եւ սիրտ իմ արթուն կայ։ Հարսնն զգայ զփեսային բախել զդուռնն։ Ձայն եղբաւրորդւոյ իմոյ բախէ ի դրանն։ Փեսայն ասէ։ Բաց ինձ քոյր իմ, մերձաւոր իմ, աղաւնի իմ, կատարեալ իմ. զի գլուխ իմ լցաւ ցաւղով, եւ վարսք իմ ի շաղից գիշերոյ։ Հարսնն ասէ զայս ինչ։  Մերկացայ զպատմուճան իմ, զի՞արդ ագանիցիմ զնա. լուացի զոտս իմ, զի՞արդ աղտեղացուցից զնոսա։  Եղբաւրորդին իմ ձգեաց զձեռն իւր ընդ պատուհանն, եւ որովայն իմ խռովեցաւ ի նա։  Յարեայ ես ի բանալ եղբաւրորդւոյ իմոյ։ Ձեռք իմ կաթեցուցին զմուռս. եւ մատունք իմ զմուռս լցեալս  ի վերայ ձեռաց փակաղակին։ Բացի ես եղբաւրորդւոյ իմոյ. եղբաւրորդի իմ անց, եւ ոգի իմ ել ընդ բանի նորա։ Խնդրեցի զնա՝ եւ ոչ գտի. կոչեցի զնա՝ եւ ոչ ետ ինձ ձայն։  Գտին զիս պահապանքն որ շրջէին ի քաղաքին։ հարին եւ վիրաւորեցին զիս. հանին յինէն զխլայն իմ պահապանք պարսպացն։  Երդմնեցուցից զձեզ դստերք Երուսաղէմի՝ ի զաւրութիւնս եւ ի հաստատութիւնս ագարակի, եթէ գտանիցէք զեղբաւրորդին իմ պատմեսջիք նմա, եթէ կաթոգին եմ ես ի սէր քո։ Դստերքն Երուսաղէմի եւ պահապանք պարսպացն հարցանեն զհարսն։  Զի՞նչ է եղբաւրորդին քո յեղբաւրորդեաց՝ գեղեցիկդ ի կանայս. զի՞նչ է եղբաւրորդին քո յեղբաւրորդեաց, զի այդպէս երդմնեցուցեր զմեզ։ Հարսն նշան տայ զեղբաւրորդւոյն զինչ ոք էրն։  Եղբաւրորդին իմ սպիտակ է եւ կարմիր՝ ընտրեալ ի բիւրուց։  Գլուխ նորա յոսկւոյ Կեփազեայ. վարսք նորա կռածոյք սեաւ իբրեւ զագռաւ։  Աչք նորա իբրեւ զաղաւնիս ի վերայ լիութեան ջրոց, լուացեալ կաթամբ, նստեալ ի վերայ ջրոց լրութեան։  Ծնաւտք նորա իբրեւ զտաշտս խնկոց բուրեն զանուշահոտութիւն իւղագործաց։ շրթունք նորա շուշանք՝ բուրեն զմուռս լիութեան։  Ձեռք նորա ոսկիք ճախարակեայք՝ լցեալ ակամբք Թարսսայ։ որովայն նորա տախտակ փղոսկրեայ ականակապ յականց շափիղայ։  Սրունք նորա սիւնք մարմարեայք հաստատեալք ի վերայ ոսկեաց խարսխաց։ Տեսիլ նորա իբրեւ զընտիր եղեւնափայտից Լիբանանու։  Կոկորդ նորա լի քաղցրութեամբ. եւ ամենեւին ցանկալի։ Այն է եղբաւրորդին իմ, եւ այն է մերձաւոր իմ՝ դստերք Երուսաղէմի։ Հարցանեն դստերքն Երուսաղէմի՝ ո՞ւր անց եղբաւրորդի նորա. այսինքն է՝ հարսինն։  Յո՞ գնաց եղբաւրորդին քո գեղեցիկդ ի կանայս. յո՞ր կողմն դիտեաց եղբաւրորդին քո՝ եւ խնդրեսցուք եւ մեք զնա ընդ քեզ։

Գլուխ Զ.

Պատասխանի տայ հարսնն եւ ասէ։  Եղբաւրորդին իմ էջ ի պարտէզ իւր ի տաշտս խնգոց. հովուել ի բուրաստանս՝ եւ ժողովել շուշանս։  Ես եղբաւրորդւոյ իմոյ՝ եւ եղբաւրորդին իմ ինձ որ հովուէն ի մէջ շուշանաց։ Փեսայն ցհարսնն ասէ։  Բարենշան ես մերձաւոր իմ իբրեւ զհաճութիւն, գեղեցիկ իբրեւ զԵրուսաղէմ, զարմանալի յաւրինեալ։  Դարձո զաչս քո յինէն, վասն զի դոքա սրարբեցուցին զիս։ վարսք քո իբրեւ զերամակս այծից որք երեւեցան ի Գաղաադէ։  Ատամունք քո իբրեւ զերամակս կտրելոց որք ելանեն ի լուալեաց. ամենեքին երկուորիք են, եւ անծնունդ ոչ գոյ ի նոսա։  Իբրեւ զթել կարմիր շրթունք քո, եւ խաւսք քո գեղեցիկք։ իբրեւ կեղեւ նռան այտք քո՝ բաց ի լռութենէդ քումմէ։  Վաթսուն են թագուհիք, եւ ութսուն հարճք. եւ աւրիորդք որոց ոչ գոյ թիւ։  Մի է աղաւնի իմ կատարեալ իմ. մի է մաւր իւրոյ ընտրեալ ծնողի իւրոյ։ տեսին զնա դստերք՝ եւ երանեցին նմա. թագուհիքն եւ հարճք գովեցին զնա։ Դստերքն եւ թագուհիք տեսին զհարսնն, եւ երանեցին նմա։  Ո՞վ է սա որ երեւեալս է իբրեւ զառաւաւտ, գեղեցիկ իբրեւ զլուսին, ընտիր իբրեւ զարեգակն. զարմանալի յաւրինեալ։ Փեսայն ցհարսնն ասէ։  Ի պարտէզս ընգուզեացն իջի հայել յարդիւնս վտակացն. տեսանել թէ ծաղկե՞ալ իցէ որթ, թէ ծաղկե՞ալ իցէ նոճ, թէ ծաղկե՞ալ իցեն նռնենիք։ Հարսն ցփեսայն ասէ։  Անդ տաց զստինս իմ քեզ, ոչ ծանեաւ անձն իմ. եդ զիս իբրեւ զկառսն Ամինադաբայ։ Դստերքն եւ թագուհիքն ցհարսնն ասեն։  Դարձիր ոդողոմացիդ դարձիր, դարձիր եւ տեսցուք մեք ի քեզ։

Գլուխ Է.

Ցդստերսն եւ ցթագուհիսն փեսայն զայս ինչ ասէ։  Զի՞նչ տեսանէք յոդողոմացիդ որ դիմեալ գայ իբրեւ զգունդս բանակաց. քանզի գեղեցկացան գնացք քո կաւշկաւք դուստր Ամինադաբայ։ Ձեւ բարձից քոց նման է ուլանց յեռելոց գործոյ ճարտարի։  Պորտ քո թակոյկ ճախարակեայ անպակաս ի գինւոյ խառնելոյ։ որովայն քո՝ իբրեւ զշեղջ ցորենոյ փակեալ շուշանաւ։  Երկու ստինք քո՝ իբրեւ երկուս ուլս երկուորիս այծեման։  պարանոց քո՝ իբրեւ աշտարակ փղոսկրեայ։ Աչք քո՝ իբրեւ զծովակն Եսեբոնի ի դրունս դստերաց բազմաց։ Ըռնգունք քո՝ իբրեւ զաշտարակն Լիբանանու, որ դիտէ հանդէպ Դամասկոսի։  Գլուխ քո ի վերայ քո իբրեւ զԿարմելոս։ եւ հեւսք գլխոյ քոյ իբրեւ զծիրանի իբրեւ զթագաւոր, թագ ի գլուխ յասպարէսս։  Քանի՞ գեղեցկացար՝ եւ քանի՞ քաղցրացար, սէր ի փափկութեան քում։  Նմանեցաւ մեծութիւն քո արմաւենւոյ, եւ ստինք քո ողկուզաց։  Ասացեր՝ թէ ելից յարմաւենին, բուռն հարից զբարձրութեանց նորա։ Եւ եղիցին ստինք քո իբրեւ զողկոյզս որթոյ. եւ հոտ ըռնգանց քոց իբրեւ զխնձոր.  եւ կոկորդ քո իբրեւ զգինի ազնիւ։ Երթեալ զհետ եղբաւրորդւոյ իմոյ յուղղութիւնս, բաւականեալ շրթամբք իմովք՝ եւ ատամամբք։  Ես եղբաւրորդւոյ իմոյ՝ եւ առ իս դարձ նորա։  Եկ եղբաւրորդի իմ ելցուք յագարակս, ագցուք ի շէնս եւ ի պարտէզս.  կանխեսցուք յայգիս։ Տեսցուք թէ ծաղկե՞ալ իցէ որթ, թէ ծաղկեա՞լ իցէ նոճ, թէ ծաղկեա՞լ իցէ նռնենի. անդ տաց զստինս իմ քեզ։  Մանրագորք ետուն զհոտ իւրեանց. առ դուրս մեր ամենայն մրգաբերք։ Զնոր առ հնով, զոր ետ ինձ մայր իմ, պահեցի քեզ եղբաւրորդի իմ։

Գլուխ Ը.

Ով տայր քեզ եղբաւրորդի իմ դիտել զստինս մաւր իմոյ։ Գտեալ արտաքոյ՝ համբուրեցից զքեզ, եւ ոչ անգոսնեսցես զիս։  Առեալ ածից զքեզ ի տուն մաւր իմոյ՝ եւ ի սենեակ յղացելոյն զիս։ արբուցից քեզ ի գինւոյ իւղագործաց, յաւշարակէ նռնենեաց իմոց։  Ձախ նորա ընդ գլխով իմով, եւ աջ նորա պատեսցի զինեւ։  Երդմնեցուցից զձեզ դստերք Երուսաղէմի ի զաւրութիւնս եւ ի հաստատութիւնս ագարակի, եթէ յառնիցէք զարթուսջիք զսէրն մինչեւ կամեսցի։ Դստերքն եւ թագուհիքն ասեն։  Ով է սա որ ելեալ գայ սպիտակացեալ. յենու գայ յեղբաւրորդի իւր։ Փեսայն ցհարսն ասէ։ Ի ներքոյ խնձորւոյն զարթուցի զքեզ. անդ երկնեաց զքեզ մայր քո. անդ երկնեաց որ ծնաւն զքեզ։  Դիր զիս իբրեւ զկնիք ի սրտի քում, եւ իբրեւ զմատանի յաջոյ ձեռին քոյ. զի բուռն է իբրեւ զմահ սէր, եւ խիստ իբրեւ զդժոխս նախանձ։ թռիչք նորա իբրեւ զթռիչս բոցոյ հրոյ։  Ջուրք բազումք ոչ կարասցեն զսէր շիջուցանել. եւ գետք ոչ արգելցեն զնա։ Եթէ տացէ այր զամենայն զկեանս իւր ընդ սիրոյ, անգոսնելով անգոսնեսցեն զնա։  Քոյր մեր փոքրիկ եւ ստինք ոչ գոյ նորա. զի՞նչ արասցուք քեռ մերում յաւուր յորում պատմեսցի նմա։  Եթէ պարիսպ իցէ՝ շինեսցուք ի վերայ նորա մահարձանս արծաթիս։ եթէ դուռն իցէ՝ յաւրինեսցուք ի նմա տախտակս եղեւնափայտեայս։ Հարսնն համաձակի եւ ասէ։  Ես եմ պարիսպ՝ եւ ստինք իմ իբրեւ զաշտարակս, ես էի յաչս նորա որպէս որ գտանիցէ զխաղաղութիւն։  Այգի եղեւ Սողոմոնի ի Բեելմաւոն. ետ զայգին իւր ցպահապանս. բերցէ այր իւրաքանչիւր ընդ պտղոյ նորա հազարս արծաթոյ։  Այգի իմ ինձ առաջի իմ. հազարքն Սողոմոնի, եւ երկերիւր պահապանաց որ պահեն զպտուղ նորա։ Հարսնն ասէ։  Որ նստիսդ ի պարտէզս այլք անսան քեզ. լսելի արա ինձ զբարբառ քո։  Փախիր եղբաւրորդի իմ, եւ նմանեաց այծեման. կամ որթուց եղանց ի վերայ լերանց խնկաբերաց։

Այլուստ իմն գտեալ ի սմին երգոյ։

Աւրիորդքն եւ թագուհիքն ասեն։  Գիտացի զի մարմին զբաւսացուցանէ զմանկութիւն բարձրացուսցէ ի շտեմարանս իւր։ թագաւոր մեր ի գահոյս մեր։ իբրեւ արմաւ ոսկեղէն զմռսալից լցցին տաշտք մեր։  Դարձցի թագաւորն անդրէն ի մանկութիւն։  Սիրելին ի սենեակս մեր. երգեսցուք զսէրն։ Փեսայն ասէ։  Ես իսկ եմ ի սաղմոսարանին. երգեցից ընդ ընկերս իմ։ երգեսցուք եւ ուրախ լիցուք։ Հարսնն եւ դստերքն եւ աւրիորդքն ասեն։  Թագաւոր սիրելի, թէպէտ եւ ծածկեցաք ի տեսլենէ, աչք մեր յսնաւորք։  Տէր արար զքեզ, հաստատեաց զքեզ, պատրաստեաց զքեզ յարգանդէ. գեղեցիկդ ի կանայս. մայր քո ծնցի մարմին անտխիղծ։ Առ նոյն՝ յայլմէ տեսչութենէ, զի այսպէս ունէր։

Աղբյուր՝  The Armenian Church

Կարող եք ծանոթանալ նաև՝  Սողոմոն Իմաստուն, Ժողովող

Սողոմոն Իմաստուն «Կյանքի պատվիրաններ»

Ինչպես նաև՝ Բրազիլիայում կառուցվել է Սողոմոնի տաճարի կրկնօրինակը

Հետգրություն

Երգ Երգոցից ավելի չքնաղ, ավելի շքեղ, ավելի կատարյալ ու շենշող ստեղծագործություն կա՞: Ես, որ չգիտեմ…: Ն.Մ.